Pies nie jest tylko przyjacielem człowieka, ale także ma zdolność formowania go na nowo - "Psia kość!" - Alejandro Palomas [#59]

                W obliczu książek opowiadających o psach, mam wrażenie, że mamy do czynienia z dwoma ich rodzajami: albo są to pozytywne historie, albo wyciskające z oczu czytelnika łzy opowieści, które uderzają w najbardziej czułe struny w ludzkim sercu. Dlatego podchodząc do powieści "Psia kość!" nie do końca wiedziałam, czego się spodziewać. I doznałam bardzo pozytywnego zaskoczenia. Bowiem opowieść ta z impetem wyłamuje się z tych dwóch kategorii, stojąc gdzieś pomiędzy nimi. 

                Fer dopiero co widział się ze swoją rodziną, na podwieczorku razem z mamą, siostrami Silvią i Emmą miał poznać matkę ukochanego swojej najstarszej siostry. Jednak to spotkanie stało się nagle mglistą przeszłością, a mężczyzna siedzi właśnie w kawiarni nad kawą i pączkiem, naprzeciwko swojej matki, która jak zwykle zwraca na siebie uwagę wszystkich. Głównie przez swoje prostolinijne myślenie i niezdarność, ściśle związaną z wadą wzroku. Fer za żadne skarby nie może się jej pozbyć. Aż wreszcie, Amalia zadaje synowi pytanie, którego ten bał się usłyszeć. Gdzie podział się R, nieodłączny psi towarzysz Fera? Wkrótce do kawiarni dołączają Emma i Silvia i rodzina stara się zrobić to, co zwykle: poradzić sobie z tymi najgorszymi problemami razem. A każdy z członków rodziny ma na swoim koncie przeżycia: od śmierci najbliższego towarzysza,  bolesne rozstania czy brak akceptacji, który bezpośrednio wiąże się z lękiem przed nawiązaniem kolejnej bliskiej relacji. 

"Na moim brzegu stołu dokładnie godzinę, trzydzieści siedem minut i dwadzieścia sekund temu wydarzyło się coś, czym nie mogę podzielić się z nią ani z nikim innym, ponieważ moja historia nie ma jeszcze zakończenia, a sprawy niedokończone są tylko inwokacją."

                Może się okazać, że otoczenie fabuły tej powieści jest bardzo ograniczone i niemal intymne: to niewielka rodzina, która siedzi przy jednym stoliku w kawiarni późnym wieczorem. Dodatkowo od samego początku opowieść ta jest mocno przeszyta smutkiem i niemal rozgoryczeniem wszystkim tym, co spotkało zarówno głównego bohatera książki, jak i jego najbliższych. Zapytacie, gdzie w tym wszystkim są psy? Pozornie ich tutaj niewiele. Ale gdyby zagłębić się w ich rolę w całej tej historii, ma ona niewyobrażalnie duże znaczenie w rozwoju bohaterów, a już szczególnie skrzywdzonego Fera, który od nowa stara się ułożyć sobie życie i na jego drodze staje szczeniaczek równie skrzywdzony i przerażony jak on. 

"Uświadomiłem sobie, że kiedy pies staje się nasz, przestaje być jedynie psem."

         Forma tej opowieści jest niemal filmowa, z małej kawiarni przenosimy się zarówno w najdziwniejsze momenty życia całej rodziny, jak i do tych  najgorszych, które wiążą się z mobilizacją i chęcią pomocy. Stąd dziwne wrażenie, że mimo iż autor przez większość książki przedstawia rodzinę Fera jako podróżujących w jednej szalupie i współpracujących, by utrzymać się na powierzchni, to tak naprawdę ich relacje mają wiele wad, pozornie nie do naprawienia.

           Oprócz dużych emocji, siłą tej książki jest zdecydowanie styl pisania autora. Przyznaję, wymaga on skupienia, ale jednocześnie czyta się szybko i bardzo przyjemnie. Miałam wrażenie, że mam do czynienia z autorem, któremu zależy nie tylko na przedstawieniu historii, ale także traktuje swoją książkę jak swego rodzaju formę sztuki. Maluje słowem i jest to wyczuwalne w konstruowaniu przez niego chociażby opisów. A że są one z perspektywy Fera, bohater ten staje się czytelnikowi jeszcze bliższy. 

            "Psia kość!" to wyjątkowa opowieść, zaskakująca i pełna życia. Bo w życiu przecież jest tyle samo dobrych, jak i złych emocji i codziennie ludzie uczą się radzić sobie z nimi. W jedyny sposób jaki znają i są w stanie zrealizować. Dlatego historia ta robi tak duże wrażenie, pełna jest smutku związanego ze złymi momentami życia, a jednocześnie sposoby radzenia sobie z emocjami przez poszczególnych bohaterów czasem wywołuje uśmiech na twarzy. Czasem także pomyślałam sobie "ja też tak czasami mam". 

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję wydawnictwu W.A.B.