#15. Amerykańscy bogowie - Neil Gaiman

                Zdaję sobie sprawę, że Neil Gaiman jest autorem, którego się albo kocha, albo nienawidzi. Dlatego, gdy sięgnęłam po Amerykańskich bogów doskonale wiedziałam, na co się piszę. Miałam świadomość specyficzności narracji tego autora i tego, że jego historie nie są dosłowne i mogą pod pewnym kontem szokować. I tak naprawdę nie do końca wiem, po której stronie barykady stoję. 

                Na kartach powieści poznajemy Cienia, który po trzech latach odsiadki ma wreszcie wyjść na wolność. Jednakże im bliżej oczekiwanego momentu, tym większy mężczyzna odczuwa niepokój. Nie wie, co może być jego przyczyną, jednak w dość krótkim czasie brutalna prawda do niego dociera i Cień jest już pewien, że nie będzie mu dane wrócić do ukochanej żony i dawnego życia, za którym tak bardzo tęsknił wśród murów więzienia. I tutaj rozpoczyna się niesamowita życiowa podróż, którą początkuje spotkanie z tajemniczym panem Wednesday'em, który zdaje się wiedzieć zdecydowanie zbyt wiele o życiu Cienia. Główny bohater zgadza się na pracę z charakterze ochroniarza, wiernego towarzysza tego interesującego człowieka. Jednakże z biegiem czasu zdaje sobie sprawę, że wplątał się w najbardziej niesamowitą historię i jest świadkiem toczącej się od jakiegoś czasu wojny między starymi, a nowymi bogami. 

                Powiem szczerze, że koncepcja tej powieści niesamowicie mnie zainteresowała i jest czymś, o czym nie przeczyta się w żadnej innej książce. Mamy tutaj dosłowne ukazanie, jak ludzie wyrzekają się swojej wiary na rzeczy technologii, mediów, Internetu. Otrzymujemy tutaj brutalny obraz nas wszystkich, którzy dosłownie marnują życie np. siedząc z nosem w telefonach, kompletnie ignorując inne zalety życia, które bezlitośnie przemijają. Według mnie w tym tkwi główna symbolika tej powieści i jest to wątek zdecydowanie warty pochwały. Oprócz losów głównego bohatera, Gaiman uraczył nas niesamowitymi opisami życia postaci znanych z najróżniejszych mitologii (nie tylko nordyckiej, w której lubuje się sam autor), ale także np. słowiańskiej. Te krótkie fragmenty pokazują nam ich egzystencję w świecie ludzi i każdy kolejny taki opis był coraz lepszy i coraz bardziej wciągający. 

                Ale potem wracaliśmy do Cienia i wszystko trafiał szlag. Bo inaczej nie jestem w stanie tego nazwać. Mimo kilku zaskakujących momentów, większość treści książki, która dotyczyła właśnie głównego bohatera, była koszmarnie nudna i dłużyła się w nieskończoność. A kiedy przewracam kartki patrząc, kiedy w końcu rozdział się skończy, to już coś jest na rzeczy. Nie miałam kompletnie ochoty kontynuować czytania, a jeżeli już próbowałam, kończyłam po pięciu minutach, niemal zasypiając. I "zwroty akcji" były dla mnie tak nijakie, że przeskakiwałam przez nie niemal bez emocji. 

                I tak, wiem, Neil Gaiman ma wielu fanów na całym świecie i dla nich pewnie to, co napisałam, jest niepojęte. Jednakże jestem w stanie wyraźnie podkreślić, co mi się nie podobało w tej powieści. Właściwie to, z czego słynie autor, czyli dużo symboliki, mało bezpośrednia narracja i dużo elementów, które np. w filmie czy serialu wydawałyby mi się prawdziwie artystycznymi wstawkami. I, niestety, do mnie kompletnie to nie dociera. Mimo to mam do autora bardzo duży szacunek, bo wiem, że to kawałek porządnej literatury, dającej do myślenia i pozostającej w głowie na bardzo długo. Niestety, nie dla mnie. 

                Jeżeli będę miała okazję przeczytać inną powieść z dorobku Gaimana, z pewnością to zrobię. Być może inny tytuł wywoła we mnie radość i prawdziwą ciekawość dziejącej się na kartach historii. Bardzo nie chciałabym przekreślać twórczości tego autora, jednakże Amerykańscy bogowie to zdecydowanie nie to. Duże rozczarowanie. 

                Ale! W produkcji jest już serial na podstawie Amerykańskich bogów i po zwiastunach jestem bardzo ciekawa, jak twórcy przełożą na ekran tą historię. Kto wie, może ta wersja przemówi do mnie bardziej?

                Piszcie, jakie wy macie wspomnienia z twórczością Neila Gaimana. Czy zachwyciła was, czy może odrzuciła, tak jak mnie? Jestem bardzo ciekawa waszych opinii!