#13. Potomstwo - Jack Ketchum

                Jack Ketchum jest w świecie popularnej literatury grozy niemal marką samą w sobie. Sięgając po jego powieści, można spodziewać się strachu w najczystszej postaci, morza krwi i tych najgorszych cech, którymi mogą charakteryzować się ludzie. Są to historie pełne bestialstwa, dla zwykłego szarego człowieka mogące wydawać się praktycznie niemożliwe. No bo jak ludzie mogliby robić takie rzeczy? I choć to oczywiście fikcja literacka, to podczas czytania człowiek bez przerwy zastanawia się nad mrocznymi zakamarkami ludzkiej natury. 

                Brzmi świetnie? Po przeczytaniu Potomstwa wciąż zadaję sobie pytanie: o co tutaj w ogóle chodzi? Gdzie ten zachwyt i emocje, które powinnam czuć po przeczytaniu książki? 

                George Peters jest emerytowanym policjantem, który nie może poradzić sobie z tym, w jakim kierunku biegło jego życie. Pogrążony w nieustającej żałobie po ukochanej żonie, próbuje na nowo stanąć na nogi, niestety, pomagając sobie zdecydowanie zbyt dużą dawką alkoholu. W dodatku mężczyznę wciąż nawiedzają wspomnienia także z jego pracy, co nie pozwala mu odzyskać spokoju, tak bardzo należnego w tym wieku i na tym etapie życia. Jednakże gdy u jego drzwi stają policjanci z prośbą o pomoc, Peters nie waha się ani chwili. Zaraz jednak zdaje sobie sprawę, że będzie musiał ponownie, po ponad dekadzie, stanąć twarzą w twarz z jednym z najgorszych koszmarów, jakiego kiedykolwiek był świadkiem. Masakra, jaką znajdują w pewnym domu policjanci, staje się ponurą zapowiedzą powrotu prawdziwych potworów w ludzkich skórach, także o twarzach dzieci. 

                Jednocześnie poznajemy kilkoro bohaterów, których losy niechlubnie splatają się z głównym wątkiem fabuły. Są Amy i David, małżeństwo, cieszące się szczęśliwym życiem ze swoją maleńką córeczką, Melissą. Jest przyjaciółka Amy, Claire, która stara się stanąć na nogi bo bolesnym zawodzie miłosnym i rozstaniu z ukochanym mężem. I jest syn Claire, Luke, który w bardzo krótkim momencie musi z ośmiolatka, żyjącego w świecie zabawek, stać się młodym i odpowiedzialnym chłopcem, gdyż na jego barki nagle osuwa się zdecydowanie zbyt wiele problemów i koszmarów. 

                Czy książka straszy? I to bardzo. Nie brakuje tutaj krwi lejącej się strumieniami, niemal zbyt dosadnych opisów rzezi, a także przerażających myśli oprawców, co sprawia, że czytelnik podczas czytania nie może odpędzić się od uczucia ciągłego niepokoju. Pod tym względem całość zagrała idealnie, horror jak horror. Niestety, cała reszta już nie była tak satysfakcjonująca. 

                Bowiem gdybym miała opisać, o czym dokładnie jest ta książka, miałabym niemały problem. Oczywiście, wiem, jacy są bohaterowie i jak biegły poszczególne wydarzenia w powieści. Ale kompletnie nie wiem, dlaczego. Całość wydaje się jakby wyrwana z kontekstu i zdecydowanie zbyt wiele pozostaje niedopowiedzeń. Jak choćby pytanie, dlaczego oprawcy, kanibale bez skrupułów, skupiają się tak bardzo na niemowlętach? W końcu cała książka ma tytuł Potomstwo i niewątpliwie małe dzieci grają w całej historii niemałą rolę. Niestety, mimo nikłych tłumaczeń autora, który chce w jakiś sposób opisać motywy działania kanibali, ja tego kompletnie nie kupuję. Elementy układanki, które powoli układają się w całość, wydają mi się nie do końca do siebie pasować. Dlatego cała powieść wydaje mi się niebywale chaotyczna, byś może dlatego, że jest taka krótka. 

                Sprawdziłam, że Potomstwo jest drugą częścią serii, nad czym ubolewam, ale według mnie, nie usprawiedliwia to wielu wad tej powieści. Bo znam wiele kontynuacji, w których autorzy starają się w minimalny, ale jakikolwiek sposób nakreślić wydarzenia z poprzedniej części. Dla mnie luk było zdecydowanie zbyt wiele. Tym bardziej, że w powieści wchodzimy w umysły morderców. Ale i to nie pozwala mi w pełni zrozumieć, dlaczego. Tym bardziej, że to nie są zwyczajni zwyrodnialcy, jakich możemy spotkać w powieściach grozy. 

                Nie chcę oceniać tej powieści jednoznacznie, bo jest to druga część i moja podświadomość podpowiada mi, że autor nie bez powodu ma tylu fanów. Ale Potomstwo wydaje mi się tak złe, że nie mam ochoty poznawać tej historii. Niemniej, spróbuję. I myślę, że wtedy będę w stanie ocenić to w trochę inny sposób. Jeżeli czytaliście, proszę, dajcie mi znać, czy warto i niesmak, który pozostał po przeczytaniu tej powieści, jest czymś, co trzeba po prostu przeczekać i jeżeli sięgnę po inne powieści tego autora, niekoniecznie z tego cyklu, to się nie zawiodę?