#5. Terapia - Sebastian Fitzek

                Kiedy dwunastoletnia Josephine zostaje uprowadzona z kliniki, w której była wraz z ojcem, media przeżywają prawdziwy szał. Bowiem dziewczynka była córką wybitnego, znanego specjalisty od schizofrenii, psychiatry Viktora Larentza. Sprawa stała się powszechnie znana, a media nie dawały żyć zrozpaczonym rodzicom. Jednak na usta wszystkich cisnęło się pytanie: co właściwie stało się dziewczynce? Nie znaleziono bowiem ciała, porywacze nie odzywali się z żądaniem okupu. Dziewczynka niemal rozpłynęła się w powietrzu, wszelki ślad po niej zaginął, pozostawiając w sercach rodziców niekończącą się udrękę. 

                Po czterech latach od zniknięcia córki, Viktor postanawia wyjechać do domku letniskowego na wyspie Parkum, by poukładać myśli i w samotności zmierzyć się w własną tragedią. Wierzył, że zdoła pogodzić się ze zmianą sytuacji i wreszcie stanie na nogi. Przed laty sprzedał klinikę, by w pełni poświęcić się ciężko chorej córeczce. Wraz z jej zniknięciem, zniknął też sens życia Viktora. Jednak byłemu psychiatrze nie dane było odpocząć. U jego drzwi staje tajemnicza kobieta, Anna Spiegel. Żąda, by Larentz zajął się jej przypadkiem schizofrenii. A kiedy ten się zgadza, słyszy najbardziej niesamowitą historię w całym swoim życiu. A co gorsza, zwierzenia Anny niebezpiecznie przypominają mu o jego własnej tragedii, od której od lat pragnął uciec. Wraz z osobą nowej pacjentki na karku Viktora ląduje morze nowych problemów, których sensu on sam nie potrafił zrozumieć. Czy tajemnicza kobieta, której Viktor nigdy nie widział, może mieć związek ze zniknięciem Josy? 

                Terapia jest powieścią inne niż wszystkie. Autor rzuca czytelnika od początku na głęboką wodę, niemal przygniatając go szeregiem nie do końca zrozumiałych sytuacji. Bowiem historia Viktora od samego początku wydaje się dziwna, coś nie do końca jest na miejscu. Czytelnik od pierwszej strony odczuwa nieustanny niepokój, wyczuwając instynktownie, że w życiu głównego bohatera stanie się coś złego. Ale czy tak rzeczywiście się dzieje? 

                Przyznam szczerze, że im dalej w treść, tym mniej byłam w stanie zrozumieć. Pytania nasuwały się niemal hurtem, a dziwne przeżycia bohaterów Terapii były dla mnie nie tyle dziwne, co lekko nierzeczywiste. Jednak nie zrodziło się to w zniecierpliwienie i powolną złość na autora. Wręcz przeciwnie. Budziło to we mnie coraz większą ciekawość, brnęłam przez kolejne strony, chcąc poznać losy bohaterów powieści. Jeżeli chodzi o główny zwrot akcji, kiedy w końcu dowiadujemy się, kim właściwie jest Anna i co stało się z małą Josephine, to nieoczekiwany i bardzo zaskakujący wątek. Wszystko byłabym w stanie przewidzieć, ale nie to. Potem autor powoli i rzetelnie wyjaśnia, dlaczego stało się tak, a nie inaczej i uważam to za najmocniejszy fragment tej powieści. Akcja, mimo że rozpoczęła z mocnym akcentem już na pierwszych stronach książki, rozwijała się stopniowo, wciągając czytelnika bez reszty, do samego końca. Jednak zakończenie samo w sobie, mimo że zaskakujące, trochę nie pasowało mi do ogólnego klimatu całej opowieści. Było zaskakująco przyziemne i bez polotu, w przeciwieństwie do reszty historii, której psychodeliczność nadawała powieści niezwykłego smaczku. 

                Podsumowując, mimo że jest to książeczka dość krótka (nawet nie 300 stron), to zdecydowanie polecam ją każdemu miłośnikowi mocnych historii i grozy. Tutaj największym "straszakiem" staje się ludzka psychika, tak nieokiełznana i pełna sprzeczności. Nie można także pominąć postaci Viktora - nakreślonej niemal perfekcyjnie. To prawdziwie zrozpaczony ojciec, nie mogący pogodzić się ze stratą córki, pragnący za wszelką cenę dowiedzieć się prawdy. Zdolny do poświęceń. A jego historia z pewnością warta jest każdej spędzonej nad nią minuty.